இந்த சமூகத்தை பற்றியோ, சமூக சீர்கேடு பற்றியோ, மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றியோ கவலைப்படுவது ஒரு வியாதிதானா ?

இந்த சமூகத்தை பற்றியோ, சமூக சீர்கேடு பற்றியோ, மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றியோ கவலைப்படுவது ஒரு வியாதிதானா ?

மனிதன் வாழும் சமூகத்தைப் பற்றிய கவலை அவனுடைய இயல்பான பொறுப்புணர்ச்சியின் வெளிப்பாடாகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால் அந்தக் கவலை, சமூக சீர்கேடு மற்றும் மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றிய இடைவிடாத சிந்தனையாக மாறும் போது, அது ஒருவகை உளவியல் வியாதி போன்று தோன்றுகிறது. ஒவ்வொரு தலைமுறையும் தங்களுக்கு முன்னிருந்த தலைமுறையை விட இன்றைய சமூகம் அதிகம் சீர்கேட்டில் சிக்கிக் கொண்டுள்ளது என்று எண்ணுகிறது. சங்க காலக் கவிஞர்கள் கூட “நெறி தவறுதல்” பற்றிப் புலம்பியுள்ளனர். பிளேட்டோ, சாக்ரடீஸ் போன்றோர் தங்கள் கால இளைஞர்களை ஒழுக்கம் இழந்தவர்களாக சித்தரித்துள்ளனர். இதன் மூலம் நாம் அறியக் கூடியது, சமூக சீர்கேடு என்பது எப்போதும் நிலைத்திருக்கும் உணர்வு; உண்மையில், அது காலத்தால் உருவாக்கப்பட்ட ஒப்பீட்டு பார்வை. அஞ்ஞானம் என்றால் வெறும் கல்வியின்மை மட்டுமல்ல. அறிவு இருந்தும் அதைச் செயல்படுத்தாமல் பழக்க வழக்கங்களைத் தொடர்ந்து பின்பற்றுவது, சிந்திக்காமல் நம்பிக்கைகளில் சிக்கிக் கொள்வது, மாற்றத்தை எதிர்க்கும் மனநிலையைக் கொண்டிருப்பது – இவை அனைத்தும் மனித மனங்களில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் அஞ்ஞானத்தின் வெளிப்பாடுகள். இந்த அஞ்ஞானம் தான் சமூக முன்னேற்றத்தை மெதுவாக்குகிறது, மாற்றத்தை அரிதாக்குகிறது. இதைப் பார்த்து சிலர் மனத்தில் அடக்க முடியாத கோபம், வருத்தம், சோர்வு ஆகியவற்றில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் தங்களின் வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதியை சமூகத்தைக் குறை கூறுவதிலும் சீர்திருத்தக் கனவில் அலையுவதிலும் செலவழிக்கிறார்கள். ஆனால் செயலில் மாற்ற முடியாமல் சிந்தனையிலேயே சிக்கித் தவிக்கிறார்கள். அங்கேயே கவலை வியாதியாக மாறுகிறது. செயல் இல்லாத சிந்தனை எரியும் நெருப்பு போல் மனதை உலுக்குகிறது.

ஒருவரின் மனதில் சமூகத்திற்கான அக்கறை அதிகமாக இருக்கலாம்; அது நல்லது தான். ஆனால் அந்த அக்கறை அவருடைய நாளந்தோறும் வாழ்வைத் தின்றுவிடக் கூடாது. தன்னுடைய குடும்பம், உறவு, உடல் நலம், மனநிலை ஆகியவற்றை விட்டுவிட்டு சமூக சீர்கேடு குறித்த யோசனையிலேயே மூழ்கிக் கிடந்தால், அது நிச்சயமாக சமநிலையிழந்த நிலை. இதுவே உளவியல் அறிஞர்கள் “அளவுக்கு மீறிய சமூகக் கவலை” எனக் குறிப்பிடும் மன அழுத்தம். கவலைப்படுபவர் மாற்றத்தை தனிப்பட்ட பொறுப்பாக எடுத்துக் கொள்கிறார். ஆனால் சமூகத்தின் பரப்பளவு, பிரச்சனைகளின் ஆழம், மனிதர்களின் மனப்போக்கு ஆகியவை அவருக்குள் மனச் சோர்வை உருவாக்கி, இறுதியில் “நான் எதையும் செய்ய முடியவில்லை” என்ற தோல்வி உணர்வைத் தூண்டுகிறது. அங்கேயே கவலை புண்ணாகிறது.

எனினும், சமூகத்தைப் பற்றிக் கவலைப்படாதவர்களே மேல் எனக் கூற முடியாது. கவலைப்படுவது அவசியம் தான், அது பொறுப்புணர்ச்சியின் அடையாளம். ஆனால் அது செயலில் இணைக்கப்பட வேண்டும். சிந்தனையைச் செயலில் மாற்றும் வரை அது ஆரோக்கியம்; சிந்தனையிலேயே நிற்கும் போது அது வியாதி. உதாரணமாக, சமூகத்தில் அஞ்ஞானம் அதிகமெனக் கவலைப்படுபவர், குறைந்தபட்சம் தனது குடும்பத்தில் அறிவை விதைக்கலாம், நண்பர்களிடையே விவாதம் செய்யலாம், சிறு மாற்றங்களை ஆரம்பிக்கலாம். இவ்வாறான செயல், அந்தக் கவலைக்கு பொருள் கொடுத்து, மனநலத்தையும் காப்பாற்றும்.

சமூகம், சீர்கேடு, அஞ்ஞானம் – இவை மனித வரலாற்றில் என்றும் இருந்தே வரும்; அது குறையும், மீண்டும் வளரும், பின்னர் வேறு வடிவத்தில் தோன்றும். அதனால் இதைப் பற்றிய இடைவிடாத கவலை மனதைக் கிழித்து விடும். ஆனால் தேவையான அளவு கவலை, செயலில் கலந்த அக்கறை, மற்றும் நியாயமான சமநிலை – இவையே மனிதனை ஆரோக்கியமாகவும் பயனுள்ளதாகவும் வைத்திருக்கும். கவலைக்கேடான நிலை, செயலில் கலையாத அளவுக்கு அதிகரித்தால், அது வியாதி தான். ஆனால் அளவான கவலை, சிந்தனையையும் செயல்விளைவையும் ஊக்குவித்தால், அது சமூக முன்னேற்றத்தின் விதை.

சமூகம், சீர்கேடு, அஞ்ஞானம் – இவை மனித வரலாற்றில் எப்போதும் இருந்தே இருக்கும்.
ஆனால், அதைத் தொடர்ந்து கவலைப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பது மனித மனநலத்தையே பாதிக்கும்.
எனவே,

• சிந்திக்கவும்,

• தேவையான அளவுக்கே கவலைப்படவும்,

• ஆனால் அதனை சிறு செயலில் மாற்றவும்.
  இதே ஆரோக்கியமான வழி.

இந்த கட்டுரை எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டது

மீண்டும் ஒரு உரையாடலில் சந்திப்போம்,...

ஆ.ஞானசேகரன்