நான் துன்மார்க்கனுமில்லை, இங்கு யாரும் நீதிமானுமில்லை !...

நான்  துன்மார்க்கனுமில்லை, இங்கு யாரும் நீதிமானுமில்லை !...

“துன்மார்க்கன்” என்ற சொல் பைபிளில் அடிக்கடி வரும்.

தமிழில் “துன் + மார்க்கம்” = தவறான வழி, தவறான பாதை என்று பொருள்.

“நான் நீதிமான்” என்று தாங்களே சொல்வது,...

சிலர் சபையிலோ, பிரிவுகளிலோ, தாங்கள் கடவுளுக்கு நெருக்கமா இருக்கிறோம், நாங்கள் தான் “சரியானவர்கள்” என்று பெருமை படிக்கிறார்கள். இது உண்மையான ஆவிக்குரிய தாழ்மையோட ஒத்துப்போகாது.
பைபிள்ல கூட, “எவனும் தன்னைத் தானே நீதிமான் என்று சொல்லிக்கொள்ளக்கூடாது” (ரோமர் 3:10 – நீதிமானில்லை ஒருவனுமில்லை).
அதனால் தாங்களே தங்களை “நீதிமான்” என்று அறிவிக்கிற மனநிலை – பெருமையும் ஆன்மீகப் பைத்தியமும் கலந்த ஒன்று தான்.

“நீ துன்மார்க்கன்” என்று சொல்வது

உண்மையான கிறிஸ்துவ மனநிலை அல்ல.

இயேசு சொன்னார்: “நீங்கள் ஒருவரையும் குற்றம்சாட்டாதிருங்கள்; அப்பொழுது உங்களும் குற்றம்சாட்டப்படமாட்டீர்கள்.” (மத்தேயு 7:1).
ஆனா சிலர் தங்களுடைய அதிகாரம், ஆணவம் காப்பாற்றிக்கொள்ளத்தான் உடனே “நீ துன்மார்க்கன்” என்று முத்திரை போடுகிறார்கள்.

இது ஆவிக்குரிய அச்சம் இல்லாம, மனஅழுத்தம் – சுயநீதி – குற்றம் சாட்டும் மனநிலை. ஆன்மீகப் பைத்தியமும்...

ஒரு சிறிய கிராமத்தில் இருவர் இருந்தார்கள்.
ஒருவன் எப்போதும் “நான் தான் நீதிமான், எல்லாரும் துன்மார்க்கர்” என்று பெருமைபடிக்கிறான்.
மற்றவன் அமைதியா இருந்தாலும், எப்போதும் சரியல்லாததை சுட்டிக்காட்டி எச்சரிக்கிறான்.

ஒருநாள் இருவரும் கோவிலுக்குப் போனார்கள்.
முதல் மனிதன் கையை மேலே தூக்கி,
“கடவுளே! நன்றி, நான் பாவி இல்ல, நான் துன்மார்க்கன் இல்ல. மற்றவர்களைப் போலல்ல” என்று சொன்னான்.

இரண்டாவது மனிதன் தலையைத் தூக்கவே இல்ல. அவன் கண்ணீரோடு,
“கடவுளே, நான் பாவி, என்மேல் இரங்கும்” என்று மட்டும் சொன்னான்.

அங்கே இருந்தவர்கள் எல்லோரும் யாருக்கு கடவுள் நெருக்கமா இருப்பார் என்று யோசித்தார்கள்.
ஆனா கடவுள் இரண்டாவது மனிதனுக்கு தான் அருகில் இருந்தார்.

தங்களைத் தாங்களே “நீதிமான்” என்று சொல்லிக்கொள்வது பைபிள் போதனையே மீறியது.
உங்க தவறு சுட்டிக்காட்டினால் “நீ துன்மார்க்கன்” என்று சொல்வது – ஆணவத்திலிருந்தும் சுயநீதியிலிருந்தும் வரும்.

• தன்னை நீதிமான் என்று சொல்லிக்கொள்ளும் பெருமையாலே ஒருவன் கடவுளிடமிருந்து தூரமாவான்.

• தன் குற்றத்தை உணர்ந்து, தாழ்மையா இருப்பவன்தான் கடவுளுக்கு அருகில் இருப்பான்.

• மற்றவரை “நீ துன்மார்க்கன்” என்று சொல்லுவது அவனுடைய சொந்த மனநிலைதான்; கடவுள் யாரையும் அப்படி அடையாளமிட மாட்டார்.

• யாராவது உங்களை “துன்மார்க்கன்” என்று சொன்னா அது கடவுளின் தீர்ப்பு கிடையாது.

• அது அவர்களோட ஆணவமோ, கோபமோ, புரியாமையோ.

• அந்த வார்த்தையை உங்க உள்ளம் வரை அனுமதிக்காதீங்க. 

• இயேசு சொன்னார்: “உங்களைப் பழித்தும் துன்புறுத்தியும், பொய்யாக உங்கள்மேல் எல்லாவித தீயசொல்லையும் சொல்லினாலும், நீங்கள் பாக்கியவான்கள்” (மத் 5:11).

• அதாவது, யாராவது தவறான குற்றச்சாட்டு சொன்னா கூட, அது உங்களைப் பலவீனப்படுத்தாது – அது உங்க நிலைத்தன்மையைச் சோதிக்கிற மாதிரி தான்.

கிறிஸ்தவ சபைகளில் சிலர் தங்களை “நீதிமான்” என்று பெருமைபடிக்கிறார்கள். தங்கள் பெருமையால் அவர்கள் மற்றவர்களை குறை கூறலாம், “நீ துன்மார்க்கன்” என்று குற்றச்சாட்டாகவும் சொல்லலாம். ஆனால் பைபிள் போதிக்கும் வகையில், யாரும் தன்னை நீதிமான் என்று சொல்லிக் கொள்ளக்கூடாது. உண்மையான நீதிமான் என்பது தன்னைத்தான் பாவி என்று உணர்ந்து, தேவனுடைய கிருபையை நாடி நடப்பவன் தான். அதே நேரத்தில், யாராவது உங்களை குற்றம்சாட்டினாலும் அல்லது தவறாக குற்றம்சாட்டினாலும், அது அவர்களின் மனநிலையை வெளிப்படுத்தும்; கடவுளின் தீர்ப்பு அல்ல.

 “துன்மார்க்கன்” என்பது ஒரு கற்பனை சொல்லாகத்தான் பார்க்கின்றேன். ஒருவன் நீதிமான் என்பதும் துன்மார்க்கன் என்பதும்  நீ வேடமிடம் பத்திரமில்லை,.  பைபிளின் அடிப்படையில் கூட அது கடவுளின் இறுதி தீர்ப்பில் சொல்லப்படுவது.  அதை வார்த்தைகளாக பயன்படுத்துக்கூட தகுதியை கேள்விக்குள்ளாக்கும் என்பதை மறந்துவிடாதே!...

நான் நல்லவனாக இருப்பது, கேடு நினைக்க, கேடாக இருக்க வாய்ப்பு அதாவது தகுந்த வாய்ப்பு கிடைக்காத வரை ...

நல்லவன்–கெட்டவன், பாவம்–புண்ணியம், சத்தியம்–பொய் என்பவை எல்லாம் ஒரே கோட்பாட்டில் எல்லா சமூகத்துக்கும் ஒரே மாதிரி பொருந்துவதில்லை. ஒவ்வொரு சமூகத்துக்கும், காலத்துக்கும், கலாச்சாரத்துக்கும், தேவைக்கும் ஏற்ப மாறிக்கொண்டே இருக்கும்.

பாவம் புண்ணியம் என்பது அந்த சமூக அமைப்பை பொறுத்தே இருக்கும்.  இந்த சமூகத்தை புரிந்துகொள்ளாமல் பைபிள் படித்தேன், குரான் படித்தேன் , கீதை படித்தேன் என்பது துடுப்பெ இல்லாமல் படகோட்டுவது போல இருக்கும்.

ஒருவன் பைபிள், குர்ஆன், கீதை எதையாவது படித்தாலும், அவற்றின் சமூகப் பின்னணியையும், வரலாறையும், மனிதர்களின் வாழ்க்கைச் சூழலையும் புரியாம விட்டுவிட்டால், அது துடுப்பே இல்லாமல் படகோட்டுற மாதிரி தான் இருக்கும். படகு நகராது; அலைகளோட அலைந்து திரியும்.

 (சின்ன உதாரணம் - பாம்பு திண்ணும் ஊருக்கு போனால் நடுகண்டம் நமக்கு என்பது போல )  அதுபோலதான் பாவம் என்பதும் புண்ணியம் என்பது வரையறுக்க வேண்டுமே தவிர பொத்தாம் பொதுவாக இல்லை என்பது உண்மை!

பாம்பு தின்னும் ஊரு – அங்கே பாம்பு சாப்பிடுவது பாவமல்ல, இயல்பு; ஆனால் வேறு ஊருக்குப் போனால் அது பாவம், வெறுப்பு. அதே மாதிரி பாவமும் புண்ணியமும் நிலையற்ற கருத்துகள் தான்; சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப வரையறுக்கப்பட்டவை.

உனக்கு உண்மை என்பது எனக்கு பொய்யாக இருக்கும்.

உனக்கு  நல்லது என்பது எனக்கு தீயவையாக இருக்கும்.

இந்த புரிதல் இருந்தால் நீயும் மனிதனே! மனிதம் காத்த மனிதன் 

ஒன்னு இல்லங்க நீ அடிச்சப்ப எனக்கு வலியாக இருந்தது.

அதே!...  நான்  உன்னை அடிச்சா உனக்கு வலிக்கும்,.   அது வேண்டாமே ,...  இந்த இயல்புதான் மனிதம் அது புரியாமல் எந்த மத நம்பிக்கையும் ஒன்னும், ஒன்னும்  ........  செய்யாது.

“நான் உன்னை அடிக்கிறேன் என்றால் உனக்கு வலிக்கும்; நீ என்னை அடித்தால் எனக்கும் வலிக்கும்.” — அதைப் புரிந்து அதே வலியைத் தரக்கூடாது என்று தீர்மானிப்பதே மனிதம். இதுவே மதத்தை விட மேலானது. இது புரியாம எந்த மதமும் மனிதனை காப்பாற்றாது.

மத நூல்களும் வழிகாட்டுதல்கள் தான்; ஆனால் மனிதம் என்ற அடிப்படையான உணர்வு — “நான் உணரும் வலியை, மற்றவர்க்கும் தரக்கூடாது” என்ற மனநிலை — தான் உண்மையான பாவம்–புண்ணியத்தின் அடிப்படை. அது இல்லையென்றால், எவ்வளவு மதம் இருந்தாலும் அது வெறும் சொல்லாடல் தான்.

கிறிஸ்து – அவர் “நான் நீதிமான், நீங்க துஷ்டர்கள்”ன்னு சொன்னவர் இல்ல. அவர் போதித்தது *“உன் அயலானை உன்னைப்போல் அன்பு செய்”*ன்னு. அவர் வாழ்ந்தார், அன்பு காட்டினார், தியாகம் பண்ணினார். அதனால் சீடர்கள் அவர் வாழ்க்கையைப் பார்த்து பின்பற்றினார்கள்.

ஆனா இன்று சில சபையிலே, சிலர் தங்களை “நான் நீதிமான், நான் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவன்” என்று உயர்த்திக் கொண்டு, மற்றவர்களை “துஷ்டன், துன்மார்க்கன்” என்று குறைசொல்லி, அப்படித்தான் நம்ப வேண்டும் என்று வற்புறுத்துகிறார்கள். இது யேசுவின் போதனைக்கு எதிரானது.

புத்தர் – அவர் “என்னை பின்பற்றுங்கள்” என்று சொல்லவே இல்ல. அவர் உண்மையைத் தேடினார், வாழ்க்கையை நடத்தினார். அந்த வெளிச்சத்தை மக்கள் பார்த்ததால் அவரை பின்பற்றினார்கள்.

காந்தி – அவர் வாழ்க்கையே சத்தியத்துக்கு, அஹிம்சைக்கு சாட்சி. “என்னை பின்பற்றுங்க”ன்னு அவர் சொல்லவே இல்லை. ஆனா அவரது வாழ்க்கை மக்கள் மனசை தொட்டது, அதனால்தான் மக்கள் அவரைப் பின்பற்றினார்கள்.

அன்னை தெரசா – அவர் வார்த்தை பேசலை; பசியோடு இருந்தவர்களுக்கு உணவு கொடுத்தார், நோயாளிகளைத் தாங்கினார், பராமரித்தார். அதைப் பார்த்து மக்கள் தாமாகவே அவர் வழியில் நடந்தார்கள்.

வாழ்க்கைதான் போதனை, வார்த்தைகள் அல்ல.

மனிதன் தன்னை நீதிமான் என்று சொல்லிக்கொள்வதால் அவர் நீதிமான் ஆக மாட்டார். அவர் வாழ்விலே அன்பு, இரக்கம், தியாகம் தெரிந்தால் தான் மக்கள் அவரை மதித்து பின்பற்றுவார்கள்.

“உன் வாழ்க்கையை வாழ்ந்து காட்டுங்க; மக்கள் உன் பின்னால் வருவாங்க. வார்த்தையால் வற்புறுத்த வேண்டாம்.”

இதெல்லாம்  புரியா பல சபையோரை நினைத்தால் சிரிப்பு சிரிப்பா வருது!

"என்னை நீ மற்றவர்களிடம் அறிக்கை பன்னினால்  கிறிஸ்து உன்னை பிதாவிடம்  அறிக்கை பன்னுவார் " 

என்ற வரிகளை வரிகளாக புரிந்துகொண்டவர்கள்  

வாங்க சகோ எங்கள்  சர்ச்க்கு 
இதை படியுங்கள் என்ற போதனைகள் செய்வது 
எந்த ஞாய தீர்ப்பாக இருக்கும்?,....

• அறிக்கை என்பது வரிகளோ வார்த்தைகளோ இல்லை,.
• அது வாழ்க்கை முறை...  
• அதை சுய பரிசோதனை செய்வது நல்லது!

மதம், சபை, தலைமை எல்லாம் பொது நலத்திற்காகச் செயல்பட்டால் மட்டுமே அர்த்தமுள்ளவை. இல்லையெனில் அது வெறும் வார்த்தை விளையாட்டு. உண்மையான அறிக்கை – வார்த்தை அல்ல, வாழ்க்கை.

• நீதிமான்–துன்மார்க்கன் என்பது வார்த்தை அல்ல, வாழ்க்கை தான்
• மனிதம் என்பது மதத்தை விட மேலானது
• அறிக்கை என்பது வார்த்தை அல்ல, வாழும் விதம்

மீண்டும் ஒரு உரையாடலில் சந்திப்போம்,...

ஆ.ஞானசேகரன் 

ஆமா ஆமா இருக்கு இருக்கு,...

 

ஆமா ஆமா இருக்கு இருக்கு,...

• பைபிளில் அது இருக்கு ! இது இருக்கு !
• ஆமா இருக்கு ,...
• குரானில் அது இருக்கு ! இது இருக்கு !
• ஆமா இருக்கு ,...
• கீதையில் அது இருக்கு ! இது இருக்கு !
• ஆமா ஆமா இருக்கு இருக்கு,...

எல்லாமே எழுதி எழுதி வச்சாங்க,

எல்லாத்தையும் படிச்சோம்ங்க,

என்ன பன்னி கிளிச்சோம்!.....

"சித்தர்களும் யோகிகளும்
சிந்தனையில் ஞானிகளும்
புத்தரோடு ஏசுவும்
உத்தமர் காந்தியும்

எத்தனையோ உண்மைகளை
எழுதிஎழுதி வச்சாங்க
எல்லாந்தான் படிச்சீங்க?
என்னபண்ணி கிழிச்சீங்க?'    

                          நன்றி பட்டுக்கோட்டையார் ...

மதம் மனிதம் பேசதான்,...

அப்படி மனிதம் பேசா மதமும் மனிதனும் 

என்னத்த சொல்ல மனித கழிவுக்கு சமம் !....

மீண்டும் ஒரு உரையாடலில் சந்திப்போம்,...

ஆ.ஞானசேகரன் 

இந்த சமூகத்தை பற்றியோ, சமூக சீர்கேடு பற்றியோ, மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றியோ கவலைப்படுவது ஒரு வியாதிதானா ?

இந்த சமூகத்தை பற்றியோ, சமூக சீர்கேடு பற்றியோ, மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றியோ கவலைப்படுவது ஒரு வியாதிதானா ?

மனிதன் வாழும் சமூகத்தைப் பற்றிய கவலை அவனுடைய இயல்பான பொறுப்புணர்ச்சியின் வெளிப்பாடாகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால் அந்தக் கவலை, சமூக சீர்கேடு மற்றும் மனித மனங்களில் சிக்குண்டு கிடக்கும் அஞ்ஞானம் பற்றிய இடைவிடாத சிந்தனையாக மாறும் போது, அது ஒருவகை உளவியல் வியாதி போன்று தோன்றுகிறது. ஒவ்வொரு தலைமுறையும் தங்களுக்கு முன்னிருந்த தலைமுறையை விட இன்றைய சமூகம் அதிகம் சீர்கேட்டில் சிக்கிக் கொண்டுள்ளது என்று எண்ணுகிறது. சங்க காலக் கவிஞர்கள் கூட “நெறி தவறுதல்” பற்றிப் புலம்பியுள்ளனர். பிளேட்டோ, சாக்ரடீஸ் போன்றோர் தங்கள் கால இளைஞர்களை ஒழுக்கம் இழந்தவர்களாக சித்தரித்துள்ளனர். இதன் மூலம் நாம் அறியக் கூடியது, சமூக சீர்கேடு என்பது எப்போதும் நிலைத்திருக்கும் உணர்வு; உண்மையில், அது காலத்தால் உருவாக்கப்பட்ட ஒப்பீட்டு பார்வை. அஞ்ஞானம் என்றால் வெறும் கல்வியின்மை மட்டுமல்ல. அறிவு இருந்தும் அதைச் செயல்படுத்தாமல் பழக்க வழக்கங்களைத் தொடர்ந்து பின்பற்றுவது, சிந்திக்காமல் நம்பிக்கைகளில் சிக்கிக் கொள்வது, மாற்றத்தை எதிர்க்கும் மனநிலையைக் கொண்டிருப்பது – இவை அனைத்தும் மனித மனங்களில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கும் அஞ்ஞானத்தின் வெளிப்பாடுகள். இந்த அஞ்ஞானம் தான் சமூக முன்னேற்றத்தை மெதுவாக்குகிறது, மாற்றத்தை அரிதாக்குகிறது. இதைப் பார்த்து சிலர் மனத்தில் அடக்க முடியாத கோபம், வருத்தம், சோர்வு ஆகியவற்றில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் தங்களின் வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதியை சமூகத்தைக் குறை கூறுவதிலும் சீர்திருத்தக் கனவில் அலையுவதிலும் செலவழிக்கிறார்கள். ஆனால் செயலில் மாற்ற முடியாமல் சிந்தனையிலேயே சிக்கித் தவிக்கிறார்கள். அங்கேயே கவலை வியாதியாக மாறுகிறது. செயல் இல்லாத சிந்தனை எரியும் நெருப்பு போல் மனதை உலுக்குகிறது.

ஒருவரின் மனதில் சமூகத்திற்கான அக்கறை அதிகமாக இருக்கலாம்; அது நல்லது தான். ஆனால் அந்த அக்கறை அவருடைய நாளந்தோறும் வாழ்வைத் தின்றுவிடக் கூடாது. தன்னுடைய குடும்பம், உறவு, உடல் நலம், மனநிலை ஆகியவற்றை விட்டுவிட்டு சமூக சீர்கேடு குறித்த யோசனையிலேயே மூழ்கிக் கிடந்தால், அது நிச்சயமாக சமநிலையிழந்த நிலை. இதுவே உளவியல் அறிஞர்கள் “அளவுக்கு மீறிய சமூகக் கவலை” எனக் குறிப்பிடும் மன அழுத்தம். கவலைப்படுபவர் மாற்றத்தை தனிப்பட்ட பொறுப்பாக எடுத்துக் கொள்கிறார். ஆனால் சமூகத்தின் பரப்பளவு, பிரச்சனைகளின் ஆழம், மனிதர்களின் மனப்போக்கு ஆகியவை அவருக்குள் மனச் சோர்வை உருவாக்கி, இறுதியில் “நான் எதையும் செய்ய முடியவில்லை” என்ற தோல்வி உணர்வைத் தூண்டுகிறது. அங்கேயே கவலை புண்ணாகிறது.

எனினும், சமூகத்தைப் பற்றிக் கவலைப்படாதவர்களே மேல் எனக் கூற முடியாது. கவலைப்படுவது அவசியம் தான், அது பொறுப்புணர்ச்சியின் அடையாளம். ஆனால் அது செயலில் இணைக்கப்பட வேண்டும். சிந்தனையைச் செயலில் மாற்றும் வரை அது ஆரோக்கியம்; சிந்தனையிலேயே நிற்கும் போது அது வியாதி. உதாரணமாக, சமூகத்தில் அஞ்ஞானம் அதிகமெனக் கவலைப்படுபவர், குறைந்தபட்சம் தனது குடும்பத்தில் அறிவை விதைக்கலாம், நண்பர்களிடையே விவாதம் செய்யலாம், சிறு மாற்றங்களை ஆரம்பிக்கலாம். இவ்வாறான செயல், அந்தக் கவலைக்கு பொருள் கொடுத்து, மனநலத்தையும் காப்பாற்றும்.

சமூகம், சீர்கேடு, அஞ்ஞானம் – இவை மனித வரலாற்றில் என்றும் இருந்தே வரும்; அது குறையும், மீண்டும் வளரும், பின்னர் வேறு வடிவத்தில் தோன்றும். அதனால் இதைப் பற்றிய இடைவிடாத கவலை மனதைக் கிழித்து விடும். ஆனால் தேவையான அளவு கவலை, செயலில் கலந்த அக்கறை, மற்றும் நியாயமான சமநிலை – இவையே மனிதனை ஆரோக்கியமாகவும் பயனுள்ளதாகவும் வைத்திருக்கும். கவலைக்கேடான நிலை, செயலில் கலையாத அளவுக்கு அதிகரித்தால், அது வியாதி தான். ஆனால் அளவான கவலை, சிந்தனையையும் செயல்விளைவையும் ஊக்குவித்தால், அது சமூக முன்னேற்றத்தின் விதை.

சமூகம், சீர்கேடு, அஞ்ஞானம் – இவை மனித வரலாற்றில் எப்போதும் இருந்தே இருக்கும்.
ஆனால், அதைத் தொடர்ந்து கவலைப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பது மனித மனநலத்தையே பாதிக்கும்.
எனவே,

• சிந்திக்கவும்,

• தேவையான அளவுக்கே கவலைப்படவும்,

• ஆனால் அதனை சிறு செயலில் மாற்றவும்.
  இதே ஆரோக்கியமான வழி.

இந்த கட்டுரை எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டது

மீண்டும் ஒரு உரையாடலில் சந்திப்போம்,...

ஆ.ஞானசேகரன் 

It called Peeeee...

It called Peeeee...     

    ம்ம்ம்ம் ,...  அம்பானியா இருந்தாலும்,  நம்ம கொம்புசேரி ஐயானியா இருந்தாலும் சரி,...  வாயில சாப்பிட்ட கற்கண்டும் கருமந்திரமும் எதுவானாலும், குண்டியில் வருவது!  அதுதானே,...  It called Peeeee...

    மனிதன் எவ்வளவு பெரியவன் என்றாலும், எவ்வளவு பணக்காரன் என்றாலும், உலகத்தையே கட்டுப்படுத்தும் நிலைக்கு சென்றாலும், அவன் உடல் இயற்கையின் ஒரு எளிய விதியை மட்டுமே பின்பற்றுகிறது.
“உணவு வாயிலே போகிறது, ஜீரணமாகிறது, அதன் சாறு ரத்தமாகிறது, கழிவு வெளியேறும்.”

    “கர்கண்டு” (கற்கண்டு) சாப்பிட்டாலும், “கருமந்திரம்” சாப்பிட்டாலும் — எல்லாம் உடலுக்குப் போனால் ஒன்றே மாதிரி பாதை தான். நாக்கு சில நிமிடம் ருசி அனுபவிக்கும். ஆனால் உண்மையான வேலை வயிற்றுக்குள்ளே தான் நடக்கிறது. அங்கே அரசனோ, அடியாரோ என்ற வேறுபாடு கிடையாது.

    பெரியோன், சின்னோன், சாமியோ, சாதாரணனோ — யாராயிருந்தாலும் கழிவறைக்கு போகாமல் இருக்க முடியாது. இதுதான் இயற்கையின் ஜனநாயகம்.
அதனால்தான் பழமொழி சொல்கிறது:
"வயிற்றுக்கு ராஜா இல்லை, கழிவுக்கு வேறுபாடு இல்லை."

    “உணவு” என்ற ஒன்று மனிதனைக் கட்டுப்படுத்தும் மிகப்பெரிய சக்தி.
சாப்பிட்டதெல்லாம் ஒரே வழியில்தான் முடிகிறது என்பதே இயற்கை நியதி.
அதைப் புரிந்துகொண்டால்,
அம்பானியோ, கொம்புசேரியோ— எல்லோரும் ஒரே நிலை மனிதர்கள் தான்!

மீண்டும் ஒரு உரையாடலில் சந்திப்போம்,...

ஆ.ஞானசேகரன்