ஏழை, ஏழையாக இருப்பதேன்?..

ஏழை, ஏழையாக இருப்பதேன்?...

"அண்ணாந்து பார்கின்ற மாளிகை கட்டி
அதன் அருகில் ஓலை குடிசைக்கட்டி
பொன்னான உலகமுனு பெயருமிட்டால்
இந்த நாடு சிரிக்கும்
நம்ம ஊரு சிரிக்கும்......"

ஆசியாவிலே மிக பெரிய ஜனநாயக நாடு என்றால் அது இந்தியா. ஆங்கிலேயர்களிடம் சுதந்திரம் பெற்று 62 ஆண்டுகளாகியும் இன்னும் ஏழை பாணக்கார ஏற்றதாழ்வுகள் அதிகம் கொண்ட நாடாகதான் இன்றும் இருக்கின்றது. இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற பொழுது மக்கள் தொகை 33 கோடியாக இருந்தது இன்று வறுமையில் வாழும் ஏழைகளும் 33 கோடிக்கு மேல் இருப்பதாக ஒரு கணிப்பு கூறுகின்றது. இந்தியா ஒரு பணக்கார நாடு ஆனால் இந்தியர்கள் ஏழைகள். இந்தியாவில் எல்லா வளங்கள் இருந்தும் இன்னும் கையேந்தும் நிலைகள்தான் இருக்கின்றது. "என்ன வளம் இல்லை இந்த திரு நாட்டில் ஏன் கையேந்த வேண்டும் அயல்நாட்டில்". இறக்குமதி என்பது தரமான பொருளின் பங்கீடுக்காக இருக்க வேண்டுமேயன்றி கையேந்தும் நிலையல்ல.


சமீபத்திய உலக வங்கியின் ஆய்வின் படி இந்தியாவின் வறுமை கோட்டிற்கு கீழ் உள்ள ஏழைகள் நான்கின் ஒருவர் என்று கணக்கிட்டு சொல்லியுள்ளது. இதில் தமிழகத்தில் இன்னும் மோசமான நிலை என்பது அதிர்ச்சியை கொடுக்கின்றது. சுதந்திரம் பெற்று சுமார் அரை நூற்றாண்டுகள் ஆகியும், பல பொருளாதார திட்டங்களாலும், ஏழ்மையை போக்க எடுத்து வரும் பல நடவடிக்கைகளாலும் நாம் இன்னும் அந்த நிலையை எட்ட முடியாதது இங்கே நடந்துவரும் முறைகேடுகள் மற்றும் பெருகிவரும் லஞ்சங்கள் என்று சொல்லி தெரியவேண்டியதில்லை.

"பலர் வாட வாட
சிலர் வாழ வாழ ஒருபோதும்
தெய்வம் கொடுத்ததில்லை-(வாலியின் வரிகள்)"

இயற்கையில் ஏழைகள் உருவாக்கபடுவதில்லை நாட்டியில் உள்ள போருளாதார கொள்கை தடுமாற்றதாலும் சுரண்டல் பெருச்சாளிகளின் கொட்டங்களாலும் இந்த நிலையை எட்டியுள்ளது. இந்தியா கிராமங்கள் பல கொண்ட விவசாய நாடு, இருப்பினும் பட்டினியால் இருப்போர் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கின்றது. சமீபத்தில் தமிழ் நாட்டின் நெற்களஞ்சியம் தஞ்சை மாவட்டத்தில் பட்டினி சாவுகளும், வறுமையில் தற்கொலைகளும் அதிகரித்துள்ளது.

"கிடைத்தவர்கள் பிரித்து கொண்டார்
உழைத்தவர்கள் தெருவில் நின்றார்"

கிராமங்களுக்கும் விவசாயிகளுக்கும் திட்டங்களும் சட்டங்களும் ஒன்றும் செய்யாமல் இடைதரகர்களையும் பதுக்கல் பேர்வலிகலையும் வாழவைக்கின்றது. தன் தேவைக்கும் பயன்பாட்டுக்கும் அதிமான சொத்துகள் என்பது பலர் உயிர் வாழ உதவக்கூடியவை என்பதை மக்களும் அரசும் இன்னும் புரிந்துகொள்ளவில்லை. நில உச்சவரம்பு சட்டங்களின் தேவையை இந்தியா மட்டும் ஏன் புரிந்துகொள்ளவில்லை. சட்டங்களும் அதிகாரங்களும் இன்னும் அதிகார வர்க்கத்தினரிடம் இருப்பதால் எல்லாமே உடப்பில் போடப்படுகின்றது. உலக பணக்கார வரிசையில் இந்தியர்கள் பலர் இருக்கின்றனர். அதேபோல் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்கும் பட்டினி சாவுகளும் தற்கொலைகளும் இங்குதான். எல்லா முறன்பாடுகளையும் பார்த்து கண்மூடிக்கொண்டு இருக்கும் அரசாங்கம்.

"இருப்பது எல்லாம் பொதுவாயிட்டா..
எடுக்குற கூட்டமும் இருக்காது,
பதுக்குற கூட்டமும் இருக்காது "

என்ற பட்டுகோட்டையின் வரிகளை ரசிக்க முடிந்த அளவிற்கு மக்களின் மனங்கள் பொதுவுடமை இல்லாதது ஏன் என்று புரிவதில்லை. நான் எனது என் சொந்தங்கள் என பார்த்து பக்கத்தில் இருக்கும் பட்டினி அவளங்களை கண்டுகொள்வதுமில்லை.

" பணம் கண்ட பேர்கள் மனம் கொண்டதில்லை... தரும் கைகள் தேடி பொருள் வருவதில்லை."

பொதுவுடமை என்பது ஒரு உணர்வாக இருக்கவேண்டுமேயொழிய திணிக்கப்பட்டதாக இருக்க கூடாது. ஜனநாயக நாடு என்று சொல்லிக்கொள்ளும் அதே சமயம் மக்களுக்காக இருக்கும் அரசு என்று மக்களின் பிரதிநிதிகள் என்று புரிந்துக்கொள்வார்களோ தெரியவில்லை. என்று வேலை என்பது அடிப்படை உரிமையாக்கப்படுகின்றதோ அன்றுதான் நாம் ஏழ்மையிலிருந்து விடுபட முடியும் என்பது திண்ணம். பிரதமர் டாகடர் மன்மோகன் சிங்கின் "வறுமை போர்" திட்டம் திட்ட அளவில் இல்லாமல் முனைப்புடன் செயல்பட்டால் ஓரளவிற்கு இந்தியாவை முன்நடத்தி செல்ல முடியும். மக்களின் அடிப்படை கல்வி, தொழிற்பயிற்சியின் அவசியம், கிராமம் மறுவாழ்வு, கிராமபுற மக்களின் ஆரோக்கியம் என்பன கவணம் செலுத்த வேண்டிய முக்கிய விடயம்.
"பொருள் இருப்பவரிடம் மனம் இருப்பதில்லை
மனம் இருப்பவரிடம் பொருள் வருவதுமில்லை"

இன்னும் இதைப்பற்றி வரும் இடுகைகளில் சிந்திக்கலாம்
அன்புடன்
ஆ.ஞானசேகரன்.